1. Rewelacje profesor McGonagall

 

Młoda, jedenastoletnia dziewczyna przetarła leniwie oczy. Jedną ręką sięgnęła po budzik, aby sprawdzić która godzina, a drugą poprawiła opadające na oczy włosy. Nienawidziła poranków.

Spojrzała niebieskimi oczami w stronę tarczy zegarka. Jedenasta. Hm... No nie tak źle. Zawsze mogła być to pierwsza po południu, co już się zdarzało.

Ziewając, wstała z łóżko, otworzyła drzwi i wolnym krokiem podreptała w stronę łazienki. Z jednej z szuflad wyjęła gumkę, którą związała swoje długie, ciemne włosy. Chlapnęła parę razy sobie wodą w twarz, co od razu ją otrzeźwiło.

Już mniej martwa ruszyła z powrotem w stronę pokoju. Machinalnie przebrała się, pościeliła łózko i zeszła na dół, do rodziców.

Mama krzątała się po kuchni, przygotowując późne śniadanie. Była dość wysoką, ciemnowłosą kobietą o przenikliwych, zielonych oczach. Tata, który o dziwo jeszcze nie wyszedł do pracy, siedział przy stole, czytając gazetę.

- Dzień dobry - powiedziała szatynka przeciągając się i siadając obok mężczyzny.

- Dzień dobry. Wyspałaś się? - zapytał, unosząc swoje niebieskie oczy sponad gazety. Kiwnęła głową.

- Skoro tak, to wyjdź na ganek i przynieś listy, Claro - powiedziała spokojnie mama, odwracając się w kierunku córki i wycierając ręce o fartuch.

Z lekkim ociąganiem Clara wstała i skierowała się wgłąb korytarza. Otworzyła drzwi, a lekki wiaterek rozwiał jej włosy.

Przykucnęła i podniosła dwa listy. Już miała wracać do domu, aby je oddać rodzicom, kiedy poczuła jak coś ciepłego i miękkiego ociera jej się o nogi. Zaskoczona spojrzała w dół. Zobaczyła burego kota z ciemnymi obwódkami wokół oczu, przypominające trochę okulary. Mruczał głośno i wpatrywał się w dziewczynkę. Mimowolnie uśmiechnęła się i pogłaskała zwierzę po głowie, czytając równocześnie adresy na kopertach,

Pierwszy z nich był zaadresowany do państwa Pond - czyli do jej rodziny - a drugi do ich sąsiadów. Widocznie listonosz jak zwykle pomylił domy.

- Clara! - usłyszała głos matki z głębi domu.

- Już idę! - odparła.

Zwróciła się w stronę drzwi, z zaskoczeniem zauważając, że kot gdzieś zniknął. Wzruszyła ramionami i weszła do domu.

Rzuciła listy na stół a sama ponownie usiadła przy stole, nalewając sobie soku i nakładając sobie trochę jajecznicy.

- Co tak długo? - zapytała z ciekawością pani Pond, przy okazji rozrywając list.

- Jakiś kot mnie zaczepił - odparła Clara między jednym a drugim kęsem. Jej mam pokiwała głową.

- Rozumiem. Który to już w tym miesiącu? Czternasty? Piętnasty? - zapytała, a w jej oczach pojawiły się filuterne błyski. Dziewczynka wywróciła oczami.

- To nie moja wina,że się do mnie łaszą za każdym razem jak wyjdę na dwór... - odparła wzdychając. Pani Pond uśmiechnęła się pod nosem.

- Och, spójrz, Brad. Pan Florian znów pomylił nasz adres z tymi biednymi Blackwoodami - powiedziała pani Pond do męża. Ten pokiwał głową, zwijając przeczytaną gazetę w rulonik.

- Za stary już jest na te pracę - powiedział, zabierając się za swoją porcję jajecznicy. - Na jego miejscu już dawno przeszedłbym na emeryturę, ot co.

Reszta śniadania minęła w milczeniu. Clara dość szybko zjadła swoją porcję, ale jeszcze nie odeszła od stołu. Sprawiała ważenie, jakby chciała o coś zapytać, co zauważyła pani Pond.

- Coś nie tak, skarbie? - zapytała. Dziewczynka uniosła wzrok.

- Zapisaliście mnie już do gimnazjum? - zapytała trochę niepewnie. Kobieta spojrzała na męża, nim odpowiedziała.

- Jeszcze nie. Ale pewnie wkrótce to zrobimy - odparła spokojnie, zatykając jakiś zabłąkany kosmyk ciemnych włosów za ucho. Clara skinęła głową, wstając od stołu. Szybko umyła swój talerz i poszła do siebie na górę.

Prawie natychmiast rzuciła się na łóżko. Usiadła na nim z wyprostowanymi nogami i odgarniając włosy z twarzy wzięła książkę do ręki i zaczęła czytać.

***

Przeczytała już pół książki, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Mama krzyknęła, że już idzie. Rozległ się rumor na dole,ale po skrzypieniu Clara domyśliła się, ze drzwi w końcu zostały otwarte.

- Dzień dobry. Pani Pond, jak mniemam? Czy zechciałaby mnie pani wpuścić do środka i zawołać córkę? - rozległ się w korytarzu jakiś kobiecy, spokojny głos. Dziewczynka natychmiast dopadła do okna wyjrzeć kto teraz stoi na ganku, rozmawiając z jej mamą.

Zobaczyła wysoką kobietę o czarnych włosach spiętych w ciasny, bułeczkowaty kok. Nie widziała jej oczy, ale dała radę dojrzeć prostokątne okulary. Nieznajoma nosiła ciemny sweter i długą, ciemnobrązową spódnicę do kostek, przywodzącą Clarze na myśl stroje zakonnic.

- A... Ale, s-skąd pani... - wyjąkała jej mama, ale natychmiast się zreflektowała. - Oczywiście, może pani wejść. Zaraz zawołam męża i córkę. CLARA! ZEJDŹ PROSZĘ NA DÓŁ!

Dziewczynka natychmiast wykonała polecenie praktycznie zbiegając po schodach i automatycznie kierując się w stronę pokoju gościnnego. Zobaczyła tam już swojego tatę oraz nieznajomą jej kobietę. Dopiero teraz Clara zobaczyła,że miała ona zielone oczy. 

- Dzień dobry - powiedziała nieśmiało i przycupnęła obok taty na szkarłatnej kanapie.

Natychmiast stwierdziła,że nie jest to osoba z którą warto zadzierać. Pomimo łagodnego uśmiechu sprawiała wrażenie kogoś surowego, aczkolwiek uczciwego.

Nic więc dziwnego, że pani Pond trochę onieśmielona postawą nieznajomej niemal drżała podając jej herbatę i pytając, czy życzy ona sobie cukru.

- Nie, dziękuję, pani Pond - odmówiła spokojnie i poczekała aż mama Clary również zajmie miejsce. - Nazywam się Minerwa McGonagall-przedstawiła się spokojnie kobieta, biorąc łyk herbaty. - Jestem nauczycielką i wicedyrektorką w szkole o nazwie Hogwart.

- Pardon? - odezwał się jej tata, pochylając się lekko do przodu. - Mogłaby pani powtórzyć, pani McGonagall?

- Pani profesor jeśli już, panie Pond - odparła McGonagall. - Hogwart. Jest to szkoła dla ludzi niezwykłych,a  taką osobą jest właśnie państwa córka. Nie jest to szkołą dla osób... Hm... Przeciętnych, uczniowie są specjalnie wybierani.

- W jaki sposób dowiedziała się pani o Clarze, pani profesor? - zapytała pani Pond, przyglądając się nauczycielce. Kobieta uśmiechnęła się.

- Była tam zapisana już od swoich narodzin - odparła raźno, upijając łyk herbaty.

- Jak to? - zdziwił się z kolei pan Pond. - My jej na pewne tam nie zapisywaliśmy...

- Nic dziwnego. Osoby niemagiczne, jak państwo, nawet o tym nie wiedzą. Hogwart to nie jest zwyczajna szkoła. To szkoła magii.

***

Hejka ^^ Mma nadzieję, że pierwszy rozdział się podobał... Już niedługo (mam nadzieję) następny, także raczej nie będziecie czekać jakoś baaardzo długo.

Sonia