5. Podsłuchana rozmowa

Następne dwa tygodnie przed wyjazdem do Hogwartu były jednymi z najgorszych w życiu Clary. W Wawrzynach panowała dość specyficzna atmosfera. Po wydaniu się afery z listem w domu dało się odczuć przeraźliwie chłodną atmosferę. Laurel tamtego dnia kłóciła się z rodzicami niemalże przez całą noc, jednak dwunastolatka nie była w stanie usłyszeć o co jeszcze mogło pójść. Finał był taki, że jej przyjaciółka z płaczem wybiegła na górę i zamknęła się w swoim pokoju, a państwo Burton prawdopodobnie poszli do pracy.

Clara stwierdziła, że jeśli wcześniej czuła się tu nieswojo to teraz najzwyczajniej w świecie chciała wrócić do domu. Tylko że nie bardzo mogła. Trochę dziwnie byłoby nagle opuścić to miejsce, a poza tym... Laurel jej potrzebowała.

Dwunastolatka była tak przygnębiająco smutna, że udzielało się to i Clarze i Szeptuchowi. Dom wydawał się być jeszcze bardziej niegościnny niż gdy pierwszy raz do niego przybyła. Sprawiał wrażenie jeszcze zimniejszego, a każdy śmiech wydawał się być wręcz nie na miejscu. Nic więc dziwnego, że obie dziewczynki wyczekiwały z utęsknieniem pierwszego września.

W końcu upragniony dzień nadszedł. Clara i Laurel smętnie zjadły śniadanie i powlokły się na górę, żeby dopakować niektóre rzeczy takie jak piżama i poranne kosmetyki. Zajęło im to zaledwie kilka minut toteż, przy pomocy Szeptucha, zniosły kufry i klatki na dół.

Przez następną godzinę czekały na rodziców Laurel, którzy mieli się pojawić w okolicach wpół do jedenastej. Na szczęście zjawili się dość punktualnie. Nie zamieniając żadnego słowa z córką po prostu chwycili kufry i ręce obu dziewczynek i teleportowali się z nimi na King's Cross. Od razu odnaleźli barierkę pomiędzy peronami 9 i 10. Pewnie przeszli przez nią, pojawiając się na miejscu.

Peron, jak rok wcześniej, był przepełniony uczniami, rodzicami, kotami, sowami i wózkami z kuframi. Zgiełk był jeszcze większy niż tłum. Przebijał go jedynie przeciągły gwizd lokomotywy, stojącej na torach, oczekującej godziny jedenastej. Parowóz jak zwykle błyszczał czerwienią, wypuszczając co jakiś czas z komina kłęby dymu, spowijające peron w osobliwej mgle.

Państwo Burton szybkim krokiem przepchnęli się do pociągu, ciągnąc obie dziewczynki za sobą. Dość szybko znaleźli wagon przeznaczony dla klas drugich. Przez chwilę szukali pustego przedziału, w końcu go odnajdując. Włożyli kufry i klatki na półki. Dopiero wtedy zaszczycili córkę spojrzeniem.

— Do zobaczenia na święta — powiedziała pani Burton, pochylając się i całując ją w policzek. Pan Burton tylko skinął głową i pośpiesznie wyszli. Laurel z obrzydzeniem otarła policzek i rzuciła się na najbliższe siedzenie.

— Myślisz, że bardzo się obrażą, jeśli jednak bym została w Hogwarcie na Boże Narodzenie? — zapytała zerkając na Clarę. Ta lekko wzruszyła ramionami.

— Nie wiem — przyznała, siadając naprzeciw niej. — Ewentualnie możesz zawsze pojechać do nas — dodała, po krótkiej chwili namysłu. Przyjaciółka uśmiechnęła się lekko, wyglądając przez okno na zatłoczony peron.

— Na pewno byłoby miło — mruknęła. — Oho, widzę, że bliźniacy już przyszli — dodała, wskazując palcem na rodzinę, która wyraźnie dopiero co przybyła.

Była tam aż siódemka osób, wyraźnie wykazująca rodzinne cechy Weasleyów. Wszyscy mieli płomiennie rude włosy a ich twarze i ramiona były usiane piegami. Obie dziewczynki dostrzegły bliźniaków, którzy już próbowali uciec od matki. Percy z kolei stał dumnie wyprostowany, rozmawiając z mężczyzną, który wyglądał na jego ojca. Clara z uśmiechem zauważyła, że oboje nosili podobne okulary w rogowych oprawkach.

Wśród tych znajomych twarzy dostrzegła też dwie nieznane. Obok pani Weasley stała dwójka dzieci: chłopiec i dziewczynka, z czego brat wydawał się być starszy od siostry. Po dłuższym zastanowieniu się brunetka stwierdziła, że mimo to najmłodszą z rodziny bliźniaków już widziała na Pokątnej. To ten brat pozostawał dla niej zagadką, choć domyślała się, że musiał być to ten "Ronuś" o którym wspomnieli chłopcy podczas zakupów.

— Myślisz, że trzeba po nich wyjść? — zapytała Clara, odwracając się w stronę przyjaciółki. Ta lekko wzruszyła ramionami.

— Dadzą radę nas znaleźć — mruknęła, przymykając powieki. Dziewczynka wywróciła oczami.

— Jak tam uważasz — mruknęła.

Parę minut później usłyszały jakiś głośniejszy rumor na korytarzu. Rozsunęły drzwi przedziału, wychylając z zaciekawieniem głowy. Zgodnie z ich oczekiwaniami przez ciasne przejście usiłowali się przepchać bliźniacy.

— Hej! Fred! George! — wykrzyknęła Clara, machając w ich kierunku.

Obaj unieśli głowy, zauważając przyjaciółki. Uśmiechnęli się i ruszyli w ich stronę. Obie odsunęły się od drzwi, wpuszczając bliźniaków. Przez chwilę czekały aż załadują swoje kufry na górę.

— Widzę, że jednak dotarliście w jednym kawałku — stwierdziła Laurel, odwracając się w ich kierunku.

— Udało nam się ją przekonać, że naprawdę przypadkiem tam trafiliśmy — odparł Fred, z ulgą opadając na  fotel. — A co, martwiłaś się? — dodał, uśmiechając się przekornie.

— Tak, spędzało mi to sen z powiek  — sarknęła, przewracając oczami. — Clara mi świadkiem.

— Ooo jak uroczo — stwierdził George, siadając na fotelu obok brata. Laurel otworzyła usta, ale w tym momencie rozległ się przeciągły gwizd lokomotywy i pociąg powoli zaczął wytaczać się z peronu.

— Coś mówiłaś? — zapytał Fred z przekornym uśmiechem. — Bo niestety, wydaje mi się, że cię nie usłyszałem...

Dziewczynka nic nie odpowiedziała, tylko pufnęła ze złością, zakładając ręce na piersi.

***

Dalsza część podróży upłynęła im bardzo przyjemnie. Mimo że podczas wakacji pisali do siebie, opowiadali sobie wzajemnie o aktywnym wypoczynku, dalej wielu rzeczy sobie nie przekazali. Takowym szczególnie mogli się  pochwalić bliźniacy. Dziewczynki były w głębokim szoku, gdy dowiedziały się, że nawet zrobili wszystkie prace domowe zadane na lato, choć miały podejrzenia, że nie była to inicjatywa bliźniaków a pani Weasley.

Głównie z ich opowieści wynikało, iż zdążyli pokłócić się i pogodzić z każdym członkiem ich rodziny. Oczywiście najwięcej sprzeczek pojawiało się pomiędzy nimi a Percy'm, któremu Clara po cichu współczuła.

Chłopcy właśnie kończyli opisywać jeden ze swoich eksperymentów, w którym dziewczynki w ogóle nie widziały sensu, kiedy w drzwi ich przedziału otworzyły się. W nich stał Oliver Wood, czternastoletni obrońca drużyny Gryfonów w quidditchu. Przez chwilę rozglądał się po pomieszczeniu, aż w końcu odezwał się:

— Hej wszystkim.

— Hej — odparli.

Zapadła dość niekomfortowa cisza. Laurel jakoś w tym momencie znalazła wielce interesujący ją fragment swojej dłoni. Nawet nie podniosła wzroku na chłopaka. Czternastolatek wziął głęboki oddech i zapytał:

— Laurel? Możemy porozmawiać? Na osobności?

— Jasne — mruknęła cicho, wstając i wychodząc na korytarz.

Wood zasunął za nią dni. Przez szkło dojrzeli, że chłopak odwrócił się w ich stronę plecami, opierając się lekko o framugę. Spojrzeli po sobie. Nawet nie potrzebowali słów, aby się zrozumieć. Natychmiast dopadli do wyjścia z przedziału, przykładając uszy do szyby.

— Jak tam wakacje? — zapytał Wood, spoglądając na Laurel. Dziewczynka westchnęła.

— Były trochę... Dziwne — odparła, nadal przyglądając się swoim dłoniom. — Miałam takie tam małe problemiki — dodała.

— Takie małe jak niedotarcie listu? — dopytywał Wood. Ta oparła się o zamknięte okno pociągu, przymykając oczy.

— Można tak powiedzieć — przyznała, w końcu na niego spoglądając. — Trudności były też z odesłaniem odpowiedzi, bo widzisz... — przygryzła wargę, zakładając automatycznie ręce na piersi. Jej wzrok powędrował gdzieś w bok. — Doszedł do mnie dość późno, także uznałam, że lepiej będzie już poczekać aż się spotkamy w pociągu...

— W takim wypadku nie wiem jakim cudem moja sowa wróciła do mnie dzień po wysłaniu listu — odparł nieco kąśliwie Wood. Laurel aż skuliła się w sobie. — Co więcej, zdołałem na drugi dzień wysłać nawet list do Percy'ego i  jeszcze tego samego dnia dostać od niego odpowiedź. Czym się różni Percy od ciebie, Lori?

— Płcią? Wiekiem? — zapytała cichutko, przenosząc wzrok na podłogę. Fred, George i Clara uderzyli się rękoma w czoła.

— Nie wierzę — mruknął Fred. — Mózgu jej odjęło przez te wakacje czy co?

Pozostała dwójka w milczeniu pokręciła głowami z dezaprobatą. Wood westchnął.

— Coś się stało przez te wakacje? Nie wiem, pokłóciłaś się z rodzicami? — zapytał, odklejając się od drzwi i podchodząc w stronę dwunastolatki. Ta objęła się rekami, nadal przypatrując się podłodze.

— Nie, nie. Wszystko w porządku — skłamała, przygryzając wargę. — Naprawdę — dodała, unosząc w końcu wzrok. — Co było w tym liście?

— A no wiesz nic ważnego... Między innymi informacja o tym, ze zostałem kapitanem Gryfonów, ale no... — odparł chłopak z ironią. Laurel otworzyła usta ze zdumienia.

— Naprawdę?! — zapiszczała, próbując wskrzesić w sobie odrobinę entuzjazmu. — To czyni z ciebie jednym z  najmłodszych kapitanów ostatnich lat! Wow!

— Tylko ja sądzę, że ona ma zadatki na naprawdę dobrą aktorkę? Przecież dowiedziała się tego od nas... — mruknął George. Clara wzruszyła ramionami.

— Widać jak chce, to potrafi — odparła cicho.

— Tia... ale no wiesz, nic ważnego tak? — powiedział Wood zgryźliwie, unosząc rękę aby odgarnąć włosy. Na  ten widok Laurel pisnęła i skuliła się w sobie, chowając twarz w dłoniach. Widząc to chłopak natychmiast opuścił dłoń.

— Lori? — zapytał, a  w jego głosie słychać było strach. Dziewczynka nic nie powiedziała, tylko zaczęła kręcić głową. — Lori... Przecież wiesz, że NIGDY bym cię nie uderzył, tak? A już na pewno nie z powodu takiej błahostki jak nie odpisanie na list... — dodał łagodnie, podchodząc do niej.

— Wiem... — odparła cichutko.

Wood westchnął i przytulił ją mocno do siebie. Dziewczynka oderwała dłonie od rąk, obejmując nimi Gryfona. Głowę oparła na jego piersi. Nie płakała. W domu zdążyła wypłakać już wszystkie łzy i nie miała siły na kolejne.

— Galopujące gargulce — zaklął Fred, nie mogąc uwierzyć swoim oczom. Pozostałej dwójce najzwyczajniej w świecie odebrało mowę. Po dłuższej chwili Laurel delikatnie odsunęła się, nadal nie patrząc na Wooda. — Clara... Co się stało w te wakacje?

— Później wam powiem — szepnęła cicho dziewczynka, skupiając się na przyjaciółce.

— J... Ja powinnam już iść — mruknęła. — Widzimy się na uczcie, tak? — dodała, unosząc wzrok, uśmiechając się lekko.

— Jasne. Do zobaczenia — odparł chłopak również się uśmiechając.

— No i... Jeszcze raz gratuluję — dodała, podchodząc się w stronę drzwi przedziału. Czternastolatek tylko się uśmiechnął kiwając głową. Już miał odejść, ale zatrzymał się, odwracając się ponownie w jej stronę.

— Czekaj jesteś już w drugiej klasie, prawda? — zapytał, Tym razem to Laurel oparła się o szybę, przewracając oczami z uśmiechem.

— Brawo, Sherlocku — odparła. Wood zaśmiał się.

— A to znaczy, że możesz się ubiegać o przyjęcie do drużyny...

— W życiu! — natychmiast zaoponowała. — Ja chcę jeszcze żyć!

— Cóż, w takim razie wygarną mamy w kieszeni — odparł.

— Zobaczymy! — wykrzyknęła Laurel.

Widząc, że chce otworzyć drzwi od przedziału, trójka w nim się znajdująca natychmiast rzuciła się na siedzenia. W chwili rozsunięcia się wejścia Fred pochylił się do przodu, zaplatając palce przed sobą i zapytał:

— Więc twierdzisz, że lubisz chleb, tak, Clar?

— Tak... — odparła dziewczynka z całej siły nie starając się wybuchnąć śmiechem. — O! Lori! Co chciał Wood?

— E... nic ciekawego — mruknęła blondynka siadając obok przyjaciółki. — Dlaczego rozmawiacie o chlebie?
***

Minęła kolejna godzina, podczas której bliźniacy wybyli do innego przedziału. Dziewczynki stwierdziły, że wolą zostać niż rozprostować nogi. Rozmawiały więc o niczym, aż w końcu przerwało im rozsunięcie się drzwi. Obie z zaskoczeniem uniosły wzrok z radością zauważając, że do przedziału weszli...

— Patrick! Fiona! — wykrzyknęły obie, podbiegając do obu prefektów i ich przytulając.

— No patrzcie, ktoś się chyba za nami stęsknił — wykrzyknął rozbawiony Irlandczyk, obejmując obie Krukonki. — A w listach zaprzeczały jak mogły...

— Jak tam wasz wakacje? Dobrze ci było u Laurel, Clar? — zapytała Fiona, puszczając dwunastolatki i siadając na jednym z siedzeń. Te wymieniły spojrzenia.

— Były dość... przyjemnie — odparła Clara, przegarniając włosy do tyłu. — A co u was? Bo w listach raczej mało o sobie opowiadaliście, no oprócz wyników SUMów...

— Też spędziliśmy je całkiem ciekawie, ale już po wynikach — stwierdził Patrick, siadając obok szesnastolatki. — Choć w sumie wolałem wracać do szkoły.

— Nie to mówiłeś, kiedy musieliśmy trzy minuty temu rozdzielać pierwszaków... — mruknęła Fiona. Chłopak spiorunował ją wzrokiem. Po chwili odrzucił głowę do tyłu  ciężko westchnął.

— Dobra, powiedzmy, że masz racje — odparł. — Ale w takim wypadku nie możesz zaprzeczyć, że całe lato siedziałaś w stresie, martwiąc się o wyniki tak bardzo, że wręcz błagałaś mnie o to, żebym przyjechał.

— Nie BŁAGAŁAM. Poprosiłam i to tylko raz — zaoponowała natychmiast dziewczyna. Patrick uniósł sceptycznie brew.

— Jaaaaaaasne — mruknął. — W każdym razie tegoroczne pierwszaki to zło — westchnął, ponownie odrzucając głowę do tyłu i przymykając oczy. — W ciągu jednej godziny trzeba było porozdzielać chyba piętnaście osób... Merlinie, daj cierpliwość... Już Fred i George są problematyczni...

— Daj spokój, nie może być aż tak źle — odparła Clara, zastanawiając się, czy to samo powiedział prefekt Gryffindoru, gdy rok temu natrafił na nią, Laurel, bliźniaków i Ayers. No cóż, w tym przypadku mógł mieć rację, bo nawet nauczyciele nie przypominali sobie większych rozrabiaków od Weasleyów. Wtem cała czwórka usłyszała przeciągły trzask w głośnikach.

— Pociąg Hogwart Ekspress za dwadzieścia minut wjedzie na stację Hogsmeade. Prosimy o powolne zbieranie sowich rzeczy oraz jakiegoś prefekta aby odnalazł ucznia bądź uczniów odpowiedzialnych za wylanie  smaru na korytarz.

— Na brodę Merlina... — jęknęła Fiona, wstając. — Już na ostatniej prostej... Jak spotkam tych uczniów... — to mówiąc wyszła, a za nią Patrick. Dziewczynki wymieniły spojrzenia.

— Fred i George — powiedziały równocześnie.

— Ewentualnie jeszcze Jordan — mruknęła Clara, otwierając kufer i wyciągając z niego szatę Hogwartu.

***

Joł! Jestem, żyję, rozdział wstawiony, mimo, że umierałam już powoli w trakcie tg tygodnia... ALE JEST, TAK?! Btw nieco podrasowałam bohaterów, choć na razie zawierają oni spoilery XD Także aż do 7 czy 8 rozdział mogą zawierać SPOILERY!
Dedyk dla Jawy <3
Sonia