8. Trening

O dziwo, następne dwa dni szkoły minęły Clarze dość szybko. Wszystkie lekcje nagle zaczęły jej się o wiele łatwiej układać w głowie. Snape nie był tak złośliwy jak zazwyczaj, a McGonagall jakoś złagodniała. Nauka łatwiej jej wchodziła do głowy, a wypracowania "same się pisały".

Każdy kto ją widział i znał wiedział, że coś się stało. Jednak ona jakoś nie zamierzała odpowiadać co dokładnie. Jedynie Laurel domyślała się o co mogło chodzić. W końcu sama wiedziała, jak to jest. I tym razem, inaczej niż zwykle, postanowiła solidaryzować się z przyjaciółką i nie zdradzać jej małego sekretu. Także gdy nadszedł piątek życzyła Clarze tylko mile spędzonego czasu i wzięła na siebie bliźniaków, pozwalając jej wymknąć się na błonia. Dziewczynka zanotowała sobie w pamięci żeby odwdzięczyć się jej, gdyby podobna sytuacja przydarzyła się z Woodem.

Dzień, jak na początek września, był dość ciepły. Promienie słońca padały na trawę, która w jakiś sposób nadal pozostawała soczyście zielona, a nie pożółkła jak nakazywałaby natura. W taką pogodę nawet ciemna linia Zakazanego Lasu, majacząca się gdzieś w oddali, nie wyglądała tak przerażająco. Przez jeden szalony moment chciała nawet wejść pomiędzy jego gęstwiny, przespacerować się, ale natychmiast odrzuciła ten pomysł. Nawet gdyby się tam udała, była pewna, że spotkałaby Hagrida.

Z olbrzymem nigdy nie zamieniła nawet słowa. Przez cały rok był dla niej tylko gajowym szkoły. Szczerze mówiąc, jego postura trochę ją przerażała. Wydawał się dość... dziki, o ile tak mogła nazwać ludzką istotę. Szczególnie to wrażenie potęgowały splątane, czarne włosy i broda. Oczywiście bliźniacy, którzy w trakcie zeszłego roku mieli z nim zatargi, twierdzili, że jest całkiem w porządku... Ale w sumie, według nich prawie każdy jest w porządku...

Potrząsnęła głową, zdezorientowana. Czemu właściwie myśli teraz o Hagridzie? Nie powinna może się skupić na tym, jak nie wyjść na idiotkę przed Cedrikiem?

Na samą myśl o tym poczuła, jak zaczyna jej się robić gorąco. Na gacie Merlina, czemu w ogóle się na to zgodziła?! Przecież u Laurel... No dobra, u Laurel zazwyczaj wygrywała, ale... Tu będą latali na szkolnych miotłach! A jak spadną? Te u przyjaciółki były jeszcze jako tako nowe, a tu? Latała na nich kilka razy podczas lekcji, ale to nie znaczyło, że im ufała. Poza tym każdy gracz miał chyba własną miotłę, a ona nie wiedziała czy, nawet jeśli ją przyjmą, sobie jakąś kupi. Biorąc pod uwagę to, co mówiła Laurel, że nowa miotła niedługo wchodzi na rynek bez sensu byłoby kupić teraz jakąś, aby za rok przekonywać rodziców na kupno jakiejś...

Nagle zrobiło jej się zimno, mimo że słońce grzało tak samo jak wcześniej. Nieco poddenerwowana zauważyła, że nieuchronnie zmierza w stronę trybun. A właściwie to już nawet przechodzi przez wejście dla widowni. Obejmując się rękoma rozejrzała się uważnie dookoła.

Stała tuż przed boiskiem do quidditcha. Po obu jego stronach wznosiły się trzy, ponad dziesięciometrowe tyczki zakończone owalem. Clarze przypominały trochę mugolskie przyrządy do robienia baniek mydlanych, tylko o wiele, wiele większe. Pomimo lekkiego zestresowania uśmiechnęła się, wyobrażając sobie bańkę, jaka wyszłaby z takiej tyczki. Może kiedyś podsunie ten pomysł bliźniakom...

Na samym środku boiska leżały obok siebie miotła i jakaś dziwna skrzynia. O dziwo, Cedrika jeszcze nie był, co nieco ją zdziwiło.  W końcu to nie leżało w stylu chłopaka aby się spóźniać... Zaciekawiona i lekko zaskoczona dziewczynka podeszła do przedmiotów.

Pierwszą rzeczą po jaką sięgnęła była właśnie miotła. Krukonka, choć nie do końca się na nich znała, stwierdziła, że musiała być dość nowa. Świadczyła o tym błyszcząca rączka, choć nosiła pewne ślady polerowania. Ogon również był w bardzo dobrym stanie. Witki nie odstawały od niego, utrzymane w miejscu za pomocą srebrnych zapinek. Clara podniosła miotłę na wysokość oczu, próbując znaleźć nazwę modelu. Jednak rączka, mimo bycia wypolerowaną, litery miała tak zatarte, że były niemal nie do odczytania. Dziewczynka westchnęła, odkładając ją z powrotem na trawę.

Teraz przyjrzała się skrzynce. Była bez wątpienia szkolna i podłużna. W zasadzie bardziej przypominała mniejszy kufer. Na wszystkich jej bokach bardzo dokładnie wymalowano emblanty wszystkich domów. Za to na samym środku wieka był szczegółowo przedstawiony herb Hogwartu. Zaciekawiona otworzyła go.

Ciężkie wieko zaskrzypiało, a oczom dziewczynki ukazały się dwie metalowe kule, oplecione rzemieniami. Jej uwadze nie umknęło, że wydawały się mieć swoje własne, agresywne usposobienie. Piłki ewidentnie chciały wyskoczyć z kufra i pozabijać wszystkich w zasięgu ich "wzroku". Clara stwierdziła, że musiały to być tłuczki.

Pomiędzy nimi ziała dość spora dziura. Dwunastolatka domyślała się, że musiała być ona na kafla. Zmarszczyła brwi. Wydawało jej się to być trochę dziwne... Czemu nie ma jednej z ważniejszych piłek w grze? To niemożliwe, aby szkoła jakąś zgubiła... Wtem usłyszała czyjś krzyk:

— Refleks!

Pisnęła, odwracając się akurat w porę, aby zobaczyć jak coś szybko leci w jej stronę. Automatycznie wyciągnęła ręce przed siebie, aby po kilku sekundach zorientować się, że trzyma w nich sporawą, pomarańczową, skórzaną piłkę. Rozejrzała się dookoła, próbując dostrzec napastnika, ale nikogo nie zobaczyła. Dopiero czyjś śmiech sprawił, że zerknęła w niebo. Parę stóp nad nią, na miotle, krążył Cedrik, widocznie bardzo rozbawiony.

— Oh. Ha. Ha. Ha — sarknęła Clara. — Bardzo zabawne!

— Bardzo! — odparł chłopak, zniżając się do jej poziomu, ale nie schodząc z miotły. — Przynajmniej się przekonałem jaki masz refleks.

— Można to było zrobić delikatniej! — stwierdziła, zakładając ręce na piersi, z furią zdmuchując kosmyk z twarzy. Jednak ten ponownie opadł jej na oko, wywołując u chłopaka dość ironiczny uśmiech. Uniósł sarkastycznie brew.

— Nie zamierzasz związać włosów? — zapytał.

— Nie? — odparła, odgarniając je do tyłu. Chłopak ponownie się zaśmiał. — Co cię tak śmieszy? — dodała poirytowana. W odpowiedzi Cedrik przegarnął swoje włosy i powiedział, imitując głos Clary:

— Nie, pozwolę moim włosom latać wokół siebie i utrudniać mi widoczność, aż w końcu dostanę tłuczkiem w głowę!

— Wcale nie! — ofuknęła go Clara. Chłopak przyjął podobną postawę co ona.

— Wcale nie! — powtórzył. Dziewczynka zgrzytnęła cię zębami.

— Zaraz cie zrzucę z tej miotły — warknęła. Uśmiechnął się, odlatując nieco wyżej.

— Jak zamierzasz to zrobić? Jesteś nieco zbyt nisko — odparł szczerząc do niej zęby.

Dziewczynka odłożyła kafel na ziemię. Odgarnęła włosy do tyłu, wiążąc je na szybko w koński ogon. Chwyciła miotłę i przełożyła przez nią nogę, zadzierając trzonek mocno do góry. Wystrzeliła w niebo niczym korek od butelki. Lekko pisnęła, natychmiast stabilizując lot. Ponownie usłyszała śmiech, tylko tym razem kilka stóp niżej.

— Bardzo ładnie, panno Pond! Start pierwsza klasa! Dostaje pani dziesięć punktów na dziesięć możliwych!

— Zaraz wyjdę poza skalę, jak do ciebie dotrę, panie Diggory! — zawołała, zniżając się. Chłopak odleciał na drugi koniec boiska.

— No proszę, chciałbym to zobaczyć! Może jeszcze trafisz we mnie kaflem z tej odległości?

— Żebyś się nie zdziwił! — odparła, zwężając niebezpiecznie oczy.

— Zaskocz mnie więc! — odkrzyknął, cierpliwie czkając.

Clara zgrzytnęła zębami. Zwróciła trzonek miotły w dół, w kierunku skrzynki. Kiedy już upewniła się, że zdąży w razie czego wyhamować, skręciła lekko w prawo, wyciągając lewą rękę. Chwyciła nią kafel i zaczęła pikować w górę, aby po chwili zrównać się na wysokość z Cedirkiem. Jednak tuż zanim wyhamowała zamachnęła się ręką, rzucając piłką prosto w niego.

Chłopak wyciągnęła ręce chcąc ją złapać, ale ta wyślizgnęła mu się z rak, wpadając prosto do bramki, stojącej tuż za nim. Widząc to, dziewczynka zaśmiała się radośnie. Podleciała do Puchona z tryumfalnym uśmiechem błąkającym jej się na ustach.

— No i co? — zapytała, odgarniając te nieposłuszne kosmyki, które wymknęły jej się spod gumki.

— No cóż... — zaczął Cedrik, przyglądając się uważnie uradowanej twarzy Krukonki. — Nieźle — dokończył, z rozbawieniem obserwując jak usta przyjaciółki układają się w idealne "o", a ciemne brwi ściągnęły się.

— Nieźle? — zapytała. — Nieźle? — powtórzyła, już nico bardziej piskliwe, podlatując w jego stronę. — Że to niby było "nieźle"? — pisnęła, pukając go placem w klatkę piersiową. Widząc jej złość Cedrik zaśmiał się. — I co cię tak śmieszy? — ofuknęła go, zakładając ręce na piersi.

— Jesteś zabawna, gdy się złościsz — powiedział spokojnie. Dziewczynka pufnęła, odwracając od niego miotłę i siadając plecami do niego. Westchnął. — Ojej, ktoś tu chce mi strzelić focha?

Cisza. Przewrócił oczami, nadal się uśmiechając.

— No dobrze. Jeśli powiem, że to było cudowne, to będziemy kontynuować trening?

Nadal cisza.

— No dobrze. Zrobiłaś to cudnie, sam nie zrobiłbym tego lepiej! — powiedział, wkładając w swój głos jak najwięcej fałszywszego entuzjazmu. — Już?

 W odpowiedzi, Clara zwróciła się w jego stronę śmiejąc się.

— Już. Możemy kontynuować?

***

 Dwie godziny później zmęczeni, ale szczęśliwi, kierowali się w stronę zamku. Nadchodził już zmierzch, błonie robiły się coraz ciemniejsze, a słonce powoli zaczynało znikać za horyzontem sprawiając, że wieczór robił się coraz chłodniejszy.

 Ale im to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Zimno sprawiło, że trzymali się bliżej siebie. Dzieliły ich tylko miotły, które po chwili i tak znikły w szkolnym składziku, wraz z kufrem. Przez całą drogę do Wielkich Schodów żartowali i rozmawiali o szkole. Kiedy już stanęli na parterze Clara odwróciła się i zapytała:

— Zamierzasz przyjść na ten test?

— Chciałbym — powiedział, wzdychając. — Naprawdę — dodał, widząc jej minę. — Ale pamiętaj, jestem w końcu z innej drużyny. Twój przyszły kapitan mógłby stwierdzić, że szpieguję, aby zobaczyć wasz skład i taktykę.

— A... OK... — mruknęła dziewczynka, smutniejąc. Ku jej zdumieniu chłopak uśmiechnął się.

— Kiedy masz te testy? — zapytał. Clara odgarnęła włosy, marszcząc brwi.

— W... chyba w następny piątek.

— Chyba? - dopytywał, unosząc brew. Westchnęła.

— Na pewno.

— O której?

— Tak jak my dziś. Od razu po kolacji — odparła, uważnie mu się przyglądając. Cedrik położył sobie rękę  na policzku, wyraźnie intensywnie nad czymś myśląc.

— Odprowadzę cię na ten trening — powiedział w końcu. — I poczekam za boiskiem, okay?

— Okay — odparła, uśmiechając się. — Dzięki.

— Jeszcze mi nie dziękuj — odparł z uśmiechem. — Pamiętaj, w poniedziałek po lekcjach znowu poćwiczymy. Musisz nieco poprawić hamowanie i celność, dobrze?

— Mhm.

 Po czym stanęła na palcach i mocno go przytuliła. On uśmiechnął się, odwzajemniając uścisk. Stali tak przez chwilę, grzejąc się wzajemnie. Jednak, oczywiście, musieli w końcu się od siebie odsunąć. Dziewczynka zerknęła na niego z uśmiechem.

— Dobranoc — powiedziała i odwróciła się w stronę schodów. Cedrik patrzył jeszcze na nią przez chwilę, zanim odparł:

— Dobranoc — i zszedł na dół.

 Gdy dziewczynka dotarła na górę, zastała pokój wspólny niemal pusty. Większość Krukonów poszła już pewnie spać. Nieliczni zostali aby się pouczyć lub... porozmawiać. Chyba właśnie o tym myślała Laurel, która siedząc pod jednym z nielicznych wąskich, lancetowatych okien, machała do przyjaciółki jak oszalała. Clara szybko do niej podbiegła.

— I? Jak było? — zapytała przyjaciółka, gdy brunetka usiadła naprzeciw niej. Uśmiechnęła się.

— Fantastycznie! — odparła. — Ced naprawdę wielu rzeczy mnie nauczył! Wiedziałaś, że... — tu nastąpił ponad pół godzinny monolog Clary. Opisała w nim dosłownie wszystko, co wydarzyło się w trakcie treningu. Laurel słuchała jej uważnie z uśmiechem malującym się na ustach. Kiedy w końcu przyjaciółka skończyła, powiedziała:

— Czyli co? Przekonał cię, abyś dołączyła do drużyny?

— Tak! — wykrzyknęła uradowana. Jednak po chwili zmarkotniała. — Choć wiesz... Mam problem z miotłą. Ta na której latałam była spoko, ale w sumie nie wiem, czy powinnam używać tych szkolnych... Nie daj Boże się rozleci...

 Na te słowa Laurel uniosła sceptycznie brew.

— Czekaj... — powiedziała, zakładając ręce na piersi. — Mówiłaś, że w prawie ułamku sekundy poleciałaś w dół, a potem się wzniosłaś... Mogłabyś mi jeszcze raz opisać tę miotłę?

— Napis miała zatarty... Ale widać było, że polerowano ją dość często. Zadbana, dość smukła, czarna... Witki chyba były z wierzby, ale wiesz, nie znam się na drzewach i... — urwała, widząc, ze Laurel unosi rękę do góry. — O co chodzi?

— To nie była szkolna miotła — powiedziała stanowczo. — Tak, jestem tego pewna — dodała, widząc, że Clara już otwiera usta, aby jej przerwać. — Wiem, bo ostatnio chodziłam częściej na mecze niż ty. I Oliver również mimochodem mi sprzedaje parę informacji co do tego. Clar, to była miotła Cedrika. Ostatnio kupił nową i do tej pory nie wiedziałam, co zrobił ze starą. Dlatego jest tak dobrze utrzymana.

— Żartujesz... — odparła zaszokowana dziewczynka. Laurel pokręciła przecząco głową, uśmiechając się.

— Naprawdę musi mu na tobie zależeć — stwierdziła. Clara po chwili odwzajemniła gest.

— Faktycznie — przyznała, opierając policzek na dłoni. — Musi.

***

O Jezu... Wreszcie rozkminiłam te akapity, yaay ^^ Jestem z siebie dumna, tylko... Będę się musiała w takim razie tak samo zając poprzednimi rozdziałami, a na razie nie mam na to zbytnio czasu, bo sprawdziany, meeh... Ale w ferie się za to pewnie zabiorę.

W każdym razie, dedyk dziś dla Frozenki, za to wiadro bardzo zimnej wody, którego potrzebowałam Rozdziały u Ciebie wkrótce nadrobię (pewnie w ferie), obiecuję ^^

I przepraszam, że znowu w sobotę, a nie w piątek, no ale życie osobiste... XD

Sonia <3