5. Harry Potter

Niestety czas Clary u Weasleyów dobiegł końca o wiele za wcześnie. Rzecz jasna tęskniła za rodzicami; zawsze cieszyła się na myśl o tym, że w wakacje i ferie będzie mogła ich znów zobaczyć po miesiącach rozłąki. Jednakże w domu rodzinnym nie miała tego, do czego była przyzwyczajona w Hogwarcie: magii.

Wśród mugoli nie mogła pokazywać, że umie czarować. Co prawda w domu uczyła się i opowiadała rodzicom historie, których nie zawarła w liście, oraz prenumerowała Proroka Codziennego. Jednak to była zaledwie namiastka; Clara często tęskniła do świata czarów, gdzie codziennie widywała nowe cuda.

U Weasleyów, gdzie magia była na porządku dziennym, czuła się zupełnie inaczej. Obserwując panią Weasley, gotującą i sprzątająca za pomocą magii, nie mogła się nadziwić, że można coś zrobić trzy razy szybciej. Podobnie było przy pomaganiu w ogrodzie, graniu w pseudo-quidditcha, czy słuchaniu o przypadkach w pracy pana Weasleya. Nagle poczuła się, jakby gdzieś należała i wszyscy mówili jej językiem.

Dziwiło ją trochę, że u Laurel nie czuła się tak swobodnie. W końcu w domu przyjaciółki również grała w quidditcha, ba, poznała tam jej skrzata domowego. Jednak u Laurel, w przeciwieństwie do Weasleyów, nie było tej rodzinnej atmosfery. U przyjaciółki szybko wpadła w rutynę, a tu każdy dzień był niespodzianką. Nie wiadomo było, kiedy rozlegnie się wybuch w pokoju bliźniaków lub kiedy któreś z rodzeństwa potknie się na schodach i nie spadnie tylko dlatego, że pani Weasley błyskawicznie rzuciła zaklęcie. W Norze było głośno, ciepło i rodzinnie. U Laurel zazwyczaj panowała cisza oraz pełna napięcia atmosfera. I choć Clara nigdy by się do tego nie przyznała przed przyjaciółką, sądziła, że odwiedziny u bliźniaków dobrze by jej zrobiły.

  Gdy  rodzice Clary w końcu  przyjechali (pani Weasley zaproponowała użycie proszku Fiuu, ale Clara kategorycznie się nie zgodziła), miała mieszane uczucia. Cieszyła się, że wraca do domu i spędzi trochę czasu z nimi przed wyjazdem do Hogwartu, ale też żal jej było ponownie zostawiać ten magiczny świat. Chociaż, po spojrzeniach jakie wymienili sobie jej tata z panem Weasleyem, domyślała się, że państwo Weasley będą częstymi gośćmi w jej domu podczas jej nieobecności. A to ja nader cieszyło.
Resztę wakacji  spędziła na opowiadaniu  o tym, co działo się u Weasleyów, a jej rodzice za to podzieli się opowieściami o ich urlopie w Sherwood. Tak też było teraz, kiedy już zapakowani, wieźli Clarę na King's Cross.

— Ach, Clar, nie mówiłam ci — odezwała się mama. — Ale postanowiliśmy z ojcem w końcu się przejść tą ścieżką, którą odkryłaś, jak byłaś mała.
Clara, zajęta sprawdzaniem swojej torby po raz trzydziesty tego poranka, spojrzała pytająco. Zmarszczyła brwi.

— Jakiej ścieżki?

— Nie pamiętasz? Jak byłaś mała, jakoś z cztery lata temu, postanowiłaś, że sama pójdziesz na spacer, nie mówiąc nam o tym.

— Musiało mi wylecieć z głowy — przyznała dziewczyna, nadal nie przypominając sobie takiej sytuacji. — Pewnie dostałam straszną karę, co?

— No, nie taką straszną — odezwał się tata zza kierownicy. — Miesiąc bez deseru. Poza tym ktoś cię wtedy odprowadził, mówiąc, że zdziwiło go, co taka mała dziewczynka robi sama w lesie.

— Dobrze, że był to dobry człowiek — mruknęła mama. — W każdym razie, jak cię zapytaliśmy którędy poszłaś, pokazałaś jedną z tych mniej uczęszczanych ścieżek i...

Clara przestała słuchać. Była zaskoczona tym, że zupełnie nie wiedziała o co chodzi. Zawsze miała wrażenie, że pamiętała absolutnie każda ich wycieczkę do Sherwood. I była pewna, że gdyby się zgubiła, prawie na pewno by o tym nie zapomniała. A tak... pustka.

Nie miała czasu za długo się nad tym zastanawiać, gdyż właśnie wjechali na parking dworca. Pierwsza wyskoczyła z samochodu, aby poszukać wózka, na bagaż.

Wracając, dostrzegła coraz więcej ludzi z osobliwymi pakunkami, takim jak klatki na sowy czy fikuśne kufry. Uśmiechnęła się.

Na peron 9 i 3/4 dotarli w ekspresowym tempie, dodatkowo poganiani przez Clarę. Później było jej żal, że aż tak spieszyła się na pociąg, który do odjazdu miał jeszcze dobre dwadzieścia minut, zamiast spędzić te ostatnie minuty z rodzicami. Nie mogła jednak się uspokoić. Gdy zobaczyła czerwony parowóz i kłębiący się wokół niego tłum, poczuła, że serce bije jej mocniej. W końcu będzie w szkole.

Tata wszedł z nią do wagonu przeznaczonego dla uczniów trzeciej klasy, żeby pomóc córce wnieść bagaż. Długo rozglądali się za odpowiednim przedziałem, kiedy nagle z jednego z nich Clara usłyszała, jak ktoś woła jej imię.

Natychmiast odwróciła się w tamtym kierunku. Z przedziału wychynęła blondwłosa głowa Laurel, która machała do przyjaciółki jak oszalała.

— Laurel! Na gacie Merlina, jak ja się za tobą stęskniłam! — wykrzyknęła, przytulając ją. Laurel roześmiała się.

— Ja za tobą też! Jejku! Nie sądziłam, że w tym roku będzie mi tak trudno! Dzień dobry, panie Pond.

— Dzień dobry, Laurel — odezwał się tata Clary, wchodząc za córką do przedziału. — Jak minęły ci wakacje?

— Bardzo dobrze, dziękuję. Walia jest piękna latem — odpowiedziała z uśmiechem dziewczyna, zakładając ręce z tyłu i prostując się. — A państwu?

— Również dobrze. No, Clar, to chyba już wszystko. Wyjdziesz na peron, pożegnać się z twoimi niemagicznymi staruszkami?

— Tak, oczywiście. Zaraz wracam — powiedziała jeszcze do Laurel i wyszła na peron.

Robiło się coraz tłoczniej, także rodzice odciągnęli ją trochę na bok. W gwarze usłyszała jak ktoś o coś prosi Lee, co później zakończyło się głośnym piskiem. Uśmiechnęła się pod nosem, po czym spojrzała na rodziców.

— No także... — zaczął niepewnie jej tata, patrząc na żonę. Ta westchnęła. — Chcieliśmy ci tylko powiedzieć, że...

— ...że chcemy, żebyś na siebie uważała — dokończyła mama. Clara uniosła brew. — Nie rób min — upomniała córkę. Ta powstrzymała się od przewrócenia oczami. — Wiesz. Nie wchodź do tego lasu, patrz jak latasz przy quidditchu...

— Mamo — przerwała jej dziewczyna. — Poradzę sobie. Myślę, że po tamtych przygodach dwa razy pomyślę, zanim złamię jakiś punkt regulaminu...

— Wiemy, wiemy — uspokoił ją tata, kładąc jej dłoń na ramieniu. — Po prostu martwimy się o ciebie.

— Niepotrzebnie — powiedziała, a widząc wciąż nieprzekonane miny rodziców, dodała: — Serio, tato. Jeśli coś się będzie działo, to wam napisze, okay? Nie macie się czym martwić.

— No dobrze — westchnęła mama. — Teraz się już ładnie pożegnajmy.

I nachyliła się, żeby objąć córkę. Po chwili jej mąż uczynił to samo. Stali tak przez chwilę, dopóki Clara nie uznała, że się spóźni. Pomachała im jeszcze na pożegnanie i weszła do wagonu.

Laurel już na nią czekała, w międzyczasie głaszcząc Morganę poprzez pręty klatki . Przyjaciółki spojrzały na siebie.

— Walia? — zapytała Clara, siadając naprzeciwko niej. Laurel wzruszyła ramionami.

— Rodzice chcieli, żebym odpoczęła, i to jak najdalej od lasów, więc...

— Rozumiem.

Przez chwilę panowała cisza. Za zamkniętymi drzwiami przedziału słychać było śmiechy i ostatnie słowa pożegnań. W końcu Laurel odezwała się.

— Jak się czujesz?

— Ty mi powiedz — westchnęła Clara. — Jest lepiej, niż kiedy się dowiedziałam, że jedziemy do Sherwood. Ale wiesz, czasem nadal mi się to śni.

Laurel w zrozumieniu pokiwała głowa.

— Mam podobnie — przyznała. Na chwilę jej twarz pojaśniała. — Chociaż, trochę to pomogło z moimi relacjami z rodzicami.

— Naprawdę? Jak to?

— Jakoś... Nie wiem — dziewczyna pochyliła się do przodu. Splotła palce przed sobą i zamyśliła się. — Jakby nareszcie znaleźli dla mnie czas — przyznała w końcu.  — Wiesz, ostatni raz byliśmy razem na wakacjach jak miałam może z siedem lat. Także zdziwiłam się, że nagle chcieli ze mną wyjechać, zamiast posłać mnie gdzieś z Szeptuchem albo z dalszą rodziną czy coś...

— To chyba dobrze, prawda? — zapytała niepewnie Clara. Przyjaciółka pokiwała głową, a na jej ustach zamajaczył się uśmiech.

— Nawet bardzo. Jestem im wdzięczna, że nie pytali co dokładnie się tam stało. W dodatku nie utrudniali mi kontaktów z żadnym z was.

— Z żadnym? — zapytała Clara, uśmiechając się zawadiacko. Efekt był natychmiastowy. Laurel zmieszała się i spuściła wzrok. Już miała coś powiedzieć, kiedy pociągiem nagle szarpnęło. Usłyszały przeciągły gwizd i pociąg nareszcie ruszył.

— Z żadnym — powtórzyła Laurel z uśmiechem. — Także wiesz, gadałam trochę z Oliverem.

— Co u niego?

Przez następne pół godziny dziewczyny rozmawiały o tym, o czym nie wspominały w listach. Laurel opowiedziała jej o swoich wakacjach w Walii. Clara szczególnie zdziwiła się, gdy dziewczyna ze śmiechem opowiadała, jak to jej ojciec został "przez przypadek" wepchnięty przez matkę do wody. Trudno jej było wyobrazić sobie poważnych i wyniosłych rodziców przyjaciółki w takiej sytuacji.

Clara, nie pozostając jej dłużna, opowiedziała o wakacjach u Weasleyów. Głównie o spotkaniu Daviesa na Pokątnej, i o mękach, jakich doświadczyła na zakupach z bliźniakami. Przy okazji poinformowała ją o spotkaniu z Hagridem.

— Dziwne — Laurel zmarszczyła brwi. — Tak po prostu cię spławił?

— No — potwierdziła Clara, bardziej opierając się o fotel. — Jakieś ważne sprawy.

— Hagrid i ważne sprawy? — dziewczyna uniosła sceptycznie brwi. — A nie sądzisz...

Nagle drzwi od ich przedziału otworzyły się z hukiem. Obie podskoczyły na swoich siedzeniach. W drzwiach stali podekscytowani bliźniacy Weasley.

— Czy wy nie możecie ostro... — zaczęła Laurel, ale Fred natychmiast jej przerwał.

— NIE UWIERZYCIE KOGO SPOTKALIŚMY! — wykrzyknął, rzucając się na siedzenie obok Laurel. Ta natychmiast przesunęła się bardziej w stronę okna, prostując się.

— No, kogo? — rzuciła.

— HARRY'EGO POTTERA! — odparł równie rozgorączkowany George, niemal podskakując w miejscu. Laurel natychmiast zerwała się z siedzenia.

— Żartujecie! — wykrzyknęła. — Jak? Kiedy? Gdzie?!

Clara również spojrzał na przyjaciół poruszona. O Harrym Potterze wiedziała tyle, ile w poprzednim roku opowiedziała jej profesor Prescott. I mimo, że na wspomnienie o nauczycielce poczuła ukłucie żalu, ekscytacja wzięła nad nią górę.

— W wagonie dla pierwszaków! — odparł Fred. — Uwierzycie? I my pierwsi go poznaliśmy!

— O mój Boże, o mój Boże, o mój Boże! — wykrzyknęła Laurel i sama zaczęła podskakiwać. Po chwili zreflektowała się, widząc rozbawione spojrzenia przyjaciół. Odchrząknęła. — To znaczy...

— Jak to się stało? — poratowała przyjaciółkę Clara, patrząc na George’a. Ten nonszalancko wzruszył ramionami.

— No wiecie, zauważyliśmy jak jakiś chłopak zmaga się z walizką, no to mu pomogliśmy jako, że jesteśmy altruistami — zaczął chłopak, wyniośle patrząc na przyjaciółki. Te zerknęły na siebie wymownie. — No i nagle Fred zobaczył, że ma bliznę... Wiecie, tego pioruna na czole...

— No to  go zapytałem — dodał Fred. — I on powiedział, że tak!

— O mój Boże! — zapiszczała Laurel, przykrywając usta dłonią. Przez chwilę oczy chodziły jej od drzwi do bliźniaków. Wzięła kilka oddechów, uspokajając się. — Nie, Laurel, to nie jest małpka w zoo, nie powinnaś tam teraz iść...

— O to się nie martw, Lori — powiedział ze śmiechem Fred. Złapał ją za rękę i pociągnął z powrotem na siedzenie. Pisnęła, a później łypnęła na chłopaka. Ten wyszczerzył do niej zęby. — Chyba się zaprzyjaźnił z Ronusiem...

— Z waszym bratem? — zapytała Clara. Jej również zaczęła się udzielać ekscytacja Laurel. Chłopiec, Który Przeżył będzie chodził do jej szkoły! To takie wspaniałe!

— A ilu Ronów znasz, Arie? — usłyszała odpowiedź George'a, który również klapnął obok niej. — Tak z naszym kochanym braciszkiem. Swoją drogą... — na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmieszek, jaki zawsze miał, gdy udało mu się kogoś wkręcić: — ...niezły żart mu zrobiliśmy.

— Jaki? — zapytała Laurel, ściągając brwi. Fred również się uśmiechnął.

— Bo on ma szczura, Parszywka, po Percym — zaczął. Clarze nie umknął fakt, że przyjaciółka się wzdrygnęła. — No i chciał żeby się wyróżniał, więc ja, jako dobry, starszy brat, dałem mu "zaklęcie" — przy ostatnim słowie pokazał palcami cudzysłów. George zaśmiał się.

— Słoneczko na dole, kaczeńce na górze, zrób się zaraz żółty, głupi, tłusty szczurze! —  powiedział, nienaturalnie wysokim, skrzekliwym głosikiem. Clara trzepnęła go w ramię. — Ała! Za co?

— Ty już wiesz za co! — odparła dziewczyna. — Przecież tak nie można! To wredne!

— Oj, nie przesadzaj! To tylko niewinny dowcip na rozpoczęcie roku! I tak nie mogę uwierzyć, że się na to nabrał! — zawtórował bratu Fed, ale po chwili on sam został klepnięty w pierś przez Laurel. — No wiecie!

— To wcale nie jest śmieszne! — oburzyła się Laurel. — A jak ty byś się czuł...

  I zaczęli się kłócić. Clara, przyglądając się im, nagle poczuła się zmęczona. Wyjrzała przez okno. Nadal był piękny słoneczny dzień, ale miarowy turkot  pociągu powoli zaczął ją usypiać. Oparła się bardziej o fotel i zamknęła oczy. Pokrótce dźwięki kłótni zaczęły się rozpływać. Pozostał tylko statyczny turkot, lecz po chwili on też znikł. Zasnęła.

Szczęśliwych, trochę spóźnionych Mikołajek! Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku, ja miałam dwa tygodnie piekła 😅

Lubię ten rozdział. Naprawdę. Jest w nim coś takiego... Nie wiem. Nie jestem w stanie tego opisać, ale naprawdę go lubię (co nie oznacza, że z reszty nie jestem zadowolona).

A Wam? Jakie macie odczucia?

NASTĘPNY ROZDZIAŁ 21.12!

Sonia